SKoðun

Sumum finnst bara ekkert tiltökumál að halda framhjá maka sínum.Það er
þessi subbulega hugsun,ef ég bara kemst upp með það,þá sleppur það.Það
sem fólk áttar sig ekki alltaf á,fyrr en of seint er, að það er fyrst
og fremst að skemma sig sjálft,á sálinni.Svo kemur allt
hitt,hjónabandið jafnvel leysist upp,tengingin rofnar bæði við maka og
börn,þó svo að framhjáhaldið komi ekki fram í dagsljósið.Og svo fer
jafnvel hún Gróa á Leiti af stað og segir sögurnar sínar og þær eru
ekki alltaf fallegar.Byrja sem lítil frásögn yfir kaffibolla og svo er
það næsti kaffibolli og næsti.Saga sem var kannski ein blaðsíða á
lengd,getur orðið að heilli bók.Enda Íslendingar skáldmæltir margir.En
sagan fer ekki bara um í bollunum hjá fullorðna fólkinu.Veggirnir hafa
eyru er stundum sagt,börnin heyra meira en ætlast var til og sjá oft
meira en þeim er hollt.Það hlýtur að vera hræðilegt fyrir barn á hvaða
aldri sem er,að fá blákalt framan í sig frá einhverjum:mamma þín var
með þessum,eða pabbi þinn var með þessari eða hinni konunni.Ekki svo að
allar sögurnar hennar Gróu séu sannar,ég geymi mér það að tala um
fólkið sem dreifir þeim,það er efni í annan fyrirlestur.Þeim sem finnst
framhjáhald ekkert tiltökumál,ættu að hugsa það aðeins lengra.Það
snertir ekki bara þá sem taka þátt í því,líka maka og börnin,sem eiga
alls enga sök,en lenda oft verst út úr ruglinu.